Blues Zuidrand Stef Paglia - PD Martin Band De Kern Wilrijk - 14-03-2025 reporter & photo credits: Marcel info bands: Stef Paglia - PD Martin Band info club: Blues Zuidrand © Rootsville 2025

Het duo Tom en David De Ridder zijn twee bezige bijen. De blues leven inblazen of levendig houden is hun missie. Na vorige jaar twee geslaagde evenementen te hebben georganiseerd met de 'Blues Battle' en een mini indoorfestival, zijn ze in het nieuwe jaar terug met een leuk programma met twee uitstekende Belgische bands.
Een nieuwe locatie alweer deze keer, want hun evenement verhuist naar 'De Kern' in Wilrijk en daar moesten wij natuurlijk bij zijn. Wijlen weg om op een vrijdagavond het Antwerpse verkeer te trotseren. We verontschuldigen ons nu al voor de uitermate slechte belichting en zijn de foto's in zwart-wit.

Wonder boven wonder, geen meter file aan de Kennedy tunnel dus veel te vroeg ter plaatse. Gelukkig was de bar open en met een frisse Duvel kon ik de tijd doden tot de zaal openging. Alweer een fijne setting daar in Wilrijk. Ons duo heeft een patent op het mooi inrichten van hun evenementen. Toen iedereen zich op hun plaatsen had genesteld viel het mij toch op dat er niet zoveel volk was komen opdagen. Enfin, het is niet de kwantiteit dat telt natuurlijk.

wDe band die de avond in gang mocht trekken is de PD Martin Band. Sterke opener want deze jongens wonnen vorig jaar de 'Belgian Blues Challenge' en mogen volgende maand ons land gaan vertegenwoordigen in Kroatië op de 'European Blues Challenge'. PD Martin (aka Piet Vercauteren), geboren in 1984, speelt reeds gitaar sinds zijn 16de. Hij speelde in allerlei bands, waarbij hij zichzelf onderdompelde in een grote verscheidenheid aan muzikale stijlen. Enkele jaren geleden besliste hij zijn eigen band te starten om zijn zelf-geschreven nummers te spelen als zanger-gitarist. Dus richtte hij deze powerband op met Joris Holderbeke op bas en Rien Gees op drums en met Hein Mandos aan de keys. Met funk als drijfveer brengen ze soul en blues, puur en beklijvend.

Met ‘Wild River’ vloog het viertal er meteen stevig in. Het klonk allemaal goed en er werd vervolgd met ‘Can’t Be Bothered’. De band is goed op elkaar ingespeeld en er zit een fijne drive in hetgeen aan de man wordt gebracht. Deze vier boys amuseren zich duidelijk op het podium. Twee fijne nummers volgen elkaar op startend met ‘Artficial State Of Misery’, wat toch nog één van mijn favoriete songs van de band is en eigen werke natuurlijk, gevolgd door het leuke ‘Costa Del Sol’. Er mag ook een vleugje humor inzitten nietwaar.

De band oogstte veel bijval bij de aanwezigen en dat is hun eigen verdienste. Ze weten elkaar perfect te vinden, en de fijne stem van Piet samen met zijn uitgemeten solo’s doen de rest. Het zou maar een korte set worden want na ‘Ain’t Nobody’s Business’ en ‘Keep On Loving Me’ kwamen we al toe aan het laatste nummer en dat werd een eigen bewerking van Albert King’s ‘Born Under A Bad Sign’. Knappe set maar veel te kort wat mij betreft. Op dit niveau maken ze een goede kans daar in Kroatië. Veel succes mannen en laat ze daar een poepje ruiken!!

Om deze avond in schoonheid af te sluiten was de Stef Paglia Band uitgenodigd. Deze hadden al vorig jaar in oktober een passage gemaakt op Blues Zuidrand en hadden waarschijnlijk een zeer goede indruk achtergelaten, waardoor ze nu weer waren uitgenodigd.

Waar hij vroeger in trio aan de bak kwam, heeft Stef het lumineuze idee gekregen om er een man aan toe te voegen. Stef zelf is alvast geen onbekende in het blues milieu. Een gekende gitaarslinger en stringbender die al heel jong zijn passie voor de gitaar ontdekte. Hij brak totaal door als gitarist bij de Bluesbones en heeft ondertussen zijn eigen band rond zich verzameld met Geert Schurmans aan de bas, Sven Bloemen op drums en ondertussen ook een vierde man aan de toetsen: Tom Eylenbosch, gekend van de Mississippi All Stars en The Artisans Of Solace. De keren dat ik dit viertal aan het werk zag, lieten ze mij altijd een zeer goede indruk na. Vooral door het feit dat met de inbrengen van de keys, de sound van het vroegere powerblues-trio was geëvolueerd naar een band met meer inhoud, soul en vooral een andere sound.

Vanavond echter, bleef ik toch wat op mijn honger zitten. Er werd aangezet met het stevige ‘Stand Up’ en ‘Take Me Away’. Ik weet niet hoe het was in de rest van de zaal maar de zang was bijna niet hoorbaar en ik vond het geluid van Stef’s gitaar veel te luid, wat zijn zang soms overstemde en dat deed voor mij een beetje afbreuk aan wat er werd gebracht. Je hoort dat deze band ervaring ten over heeft en bestaat uit niets anders dan steengoede muzikanten met een ritmesectie dat staat als een huis. Tom Heylenbosch was zoals altijd in goeden doen en Stef toverde met lange gitaarsolo’s. Voor mij mocht het wel iets minder zijn, want persoonlijk vond ik het soms te langdradig, maar hey, er zijn mensen die daar wel kunnen van genieten natuurlijk. Verder met ‘Please Come Back To Me’ en het eigen nummer ‘Warm Instead Of Cold’, een aanklacht tegen huishoudelijk geweld, en dit is een sterke song mijn gedacht.        

Met ‘Them Changes’ krijgen we een cover van Buddy Miles, ooit drummer bij Jimi Hendrix “Band Of Gypsys”. Er wordt getracht een sing-a-long op gang te brengen, maar ik kreeg de indruk dat het publiek niet echt meewilde, want de reactie was maar flauwtjes. Dan maar verder met ‘Crush On You’ en het stevige ‘Queen Of Darkness’. Er werd ook tijd gemaakt voor een instrumentaaltje waar Tom en Stef tegen elkaar opspeelden en hier ook was het leuk om horen maar werd het voor mij toch iets te lang uitgesponnen. Mag het wat funkier? Natuurlijk dat en met ‘Blue Eyes’ werden we op onze wenken bediend. Als grote fan van Neil Young moet ik zeggen dat de cover van ‘Old Man’ alvast geen afbreuk doet aan het originele van “Ome Neil”. Topversie vind ik persoonlijk.

Ondertussen was de avond al stevig gevorderd en kwamen toe aan het eind van deze set en met ‘Dirty Woman’ werd deze meer dan stevig afgesloten. Als ik eerlijk mag zijn, was ik vandaag niet overdonderd. Hoe het komt weet ik niet, maar Stef kreeg mij niet mee. Vier toppers van muzikanten, dat bestaat geen twijfel over en ieder heeft zijn eigen stijl natuurlijk, maar persoonlijk geniet ik meer van kortere solo’s en dit onder het motto “less is more”, but hey, who am I?

Alweer een perfecte organisatie daar in Wilrijk. David en Tom zijn duidelijk gepassioneerd en willen de blues op de kaart brengen. Dat verdient alweer een pluim op hun hoed. Toch een tip voor de man van het licht daar in De Kern: buiten all red of all blue, bestaan er ook nog andere kleuren in het spectrum.

Dit gezegd zijnde hou de website van Blues Zuidrand in de gaten want op 20 juli organiseren ze hun eerste echte festival. So be there or be square folks!!

Marcel